Texel Column - Peter Pannenkoek

Peter Pannekoek is cabaretier en bekend van The Roast, De Wereld Draait Door en Dit Was Het Nieuws. Hij toert door het land met zijn voorstelling ‘Later was alles beter’ en daaromee won hij afgelopen jaar de Neerlands Hoop. De prijs voor meest veelbelovende theatermaker met grootste toekomstperspectief. 

 Op de boot raak ik aan de praat met een vrouw. Tenminste, zij begint tegen mij te praten, maar dat is wat het eiland met je doet. Opeens heb je weer ruimte in je hoofd om met vreemden te praten. We staan op het dek, wind in het gezicht, meeuwen op de flank, als ze vraagt: ‘Hoe lang kom je er al?’ Ik vertel dat jaren geleden, toen ik bezig was met mijn eerste theatervoorstelling, ik werd meegenomen door mijn regisseur en ik eigenlijk nooit meer ben weggegaan. ‘Je vindt het makkelijk, maar je komt er nooit meer weg.’ Dat is mijn lijfspreuk als ik aan het eiland denk. Waar de charme precies in schuilt, is lastig te omschrijven. De plek is prachtig, en de mensen gemankeerd. En daar houd ik van. Iedereen lijkt een verleden vóór het eiland te hebben. Iets te verbergen. Alsof we allemaal op de vlucht zijn. Van zorgen, het volwassen leven of justitie. Je weet nooit zeker waarom mensen er zijn. De kok is opvallend kundig met messen en de barman weet meer over bloed wegboenen en glazen poleren. Een idyllische plek met zondes. Het beste van twee werelden. Voor mij is er ook maar één eiland. Begin niet over Terschelling, Vlieland of Ameland. Dit is mijn liefde. Zoals je op steeds meer plekken laadpalen ziet staan voor elektrische auto’s, dat is deze plek voor mij. Een laadpaal. Als ik wegga, ben ik altijd bezig met wanneer ik weer terugkom.

‘En wat vindt u zo fijn aan het eiland?’ vraag ik. ‘Nou, nu we het er toch over hebben,’ antwoord ze, ‘ik vind het heerlijk dat je op het eiland geen auto mag meenemen.’ Het wordt ijzig stil. ‘Mevrouw, u weet dat dit de oversteek is naar Texel?’ ‘Nee, ben je serieus? Oh god, dat meen je niet, dan zit ik op de verkeerde boot! Ik haat Texel. Ik moet naar Schiermonnikoog.’

Ik heb haar een handje geholpen en van de boot afgeduwd. Kom niet aan mijn eiland.